Od samego początku muzyka i franciszkanizm tworzyły doskonałe połączenie: tam theoricam quam practicam „Ars musica” stała się fundamentalną częścią prozelityzmu i przekazu ideałów świętego z Asyżu i jego „Zakonu”. Ślady obecności franciszkanów w europejskich kręgach muzycznych od średniowiecza do renesansu są widoczne, poczynając od jednego z największych przedstawicieli franciszkanów XIII wieku, Niemca Giuliano da Spira, „Magistra Cantus in the Regis Francorum”; od tradycji gregoriańskiej do XIII-wiecznej muzyki metrycznej, od Cantorino di Reims i jego prymitywnych polifonii do laudesów monadycznych w języku Cortony, od XIV-wiecznych kompozycji ars novistiche (sztuki powieściowej) do matematycznej spekulacji ars subtilior ( subtelna sztuka) oraz od XV i XVI-wiecznych laudów po XVI-wieczną architekturę polifoniczną. Historia jutrzni średniowiecznych świadczy o symbolicznym „małżeństwie” muzyki z Zakonem. Jest to opowieść o rozwoju religijno-religijnego sposobu myślenia, a także ówczesnego społeczeństwa, w pełnym fermentie politycznym i kulturowym: bractw o charakterze świecko-burżuazyjnym, które wymagały nowych produkcji liryczno-muzycznych, cechów i miejskiej twórczości artystycznej która brała udział w narodzinach literatury wernakularnej, a także w ideałach wczesnego franciszkanizmu.